Nie ma co się oszukiwać. Dochodzimy do momentu, kiedy stajemy na stacji i musimy wejść do pociągu. Albo wybierzemy ten właściwy, albo zwyczajem ostatnich lat ugrzęźniemy w kolejce po bilet i się spóźnimy. Teraz czas nie na wielkich przeciwników, ale na wielkie mecze. Dla układu sezonu.

Ostatnia porażka w Udine, kilka smutnych statystyk i przede wszystkim szereg kontuzji sprawiają, że optymizm z serc Milanistów ucieka jak powietrze w niesprawnej dętce. Trudno się oczywiście temu dziwić, bo przeszłość i realizm każą mieć na uwadze, że podróżujemy słoniem w składzie porcelany i jak jeszcze parę razy tak mocno nasz zwierzak zwany drużyną postawi nogę niezdarnie, to nie będzie niczego.

Po środowej wygranej Violi w ostatniej chwili z Pescarą spadliśmy już na 8. miejsce. Nie brzmi zbyt ciekawie, ale apeluję o spokój. Mamy przed sobą mecze z Sampdorią i Bologną – musimy je wygrać za wszelką cenę. Być może jeszcze nigdy w tym sezonie, chyba że w Katarze, nie był ważny aż tak bardzo wynik pojedynczych meczów.

Inter gra w niedzielę na Juventusie i zakładając jego porażkę i nasze dwie wygrane, to będziemy mieli o jeden punkt więcej od nerazzurrich. I w końcu zrównamy się wszyscy meczami. Myślę, że to by trochę ustabilizowało kwestię presji, nawet jeśli wiemy, że ścigania się z nimi do końca sezonu możemy raczej nie wytrzymać.

Po tych dwóch meczach rysują się pojedynki z Lazio i Fiorentiną, a więc tak naprawdę kluczowymi przeciwnikami w walce o pierwszą piątkę. Super było się łudzić tak długo, że walczymy o Ligę Mistrzów. Niektórych los nie wybudza ze snów przez cały sezon, z nami było inaczej, ale moim zdaniem nie ma już sensu płakać i się zadręczać. Mamy do wykonania robotę, o której każdy powtarza od startu sezonu: awansować do Ligi Europy.

Takie mecze jak z Udinese tej drużynie po prostu muszą się przytrafiać. To niemożliwe, by nie zgubiła punktów z żadnym klubem z niższych rejonów tabeli. Już i tak trzeba się cieszyć, że mimo wszystko tych wpadek jest stosunkowo mało, a najgorsi w lidze są przez Milan raczej konsekwentnie punktowani (z miejsc 11-20 nie wygraliśmy tylko z Genoą, a z Bologną jeszcze się nie spotkaliśmy).

I nic mnie tak w tym momencie nie przejmuje, jak kontuzja Bonaventury. Wszyscy widzimy jak Milan wygląda gdy ten chłopak jest na boisku, a jak gdy go nie ma. Gdybyśmy musieli wylosować komuś kontuzję za pomocą najkrótszej słomki, zapewne modlilibyśmy się, by nie padło akurat na Jacka. To niesamowity pech, ale też przeszłość – piłkarz musi teraz spokojnie czekać do lata, a piłka pozostaje w grze.

Nie mam żadnych oczekiwań co do Lucasa Ocamposa i Gerarda Deulofeu. Ja tych piłkarzy będę dopiero dobrze poznawał, tak jak zapewne także wielu z Was. Z chęcią zobaczę, na co ich stać i choć na pewno nie zastąpią Jacka w stu procentach, to może uda im się sprawić, że to zimowe „zablokowane” okienko będziemy wspominać jednak z delikatnym uśmiechem na ustach.

Za tydzień wszyscy będziemy już mądrzejsi. Jeśli nie chcemy efektu domina, pogarszającej się atmosfery i możliwej utraty kontroli nad wydarzeniami – musimy pokonać Sampdorię i Bolognę. Jak na tak delikatny moment sezonu i wszystko inne, z czym klub teraz się trapi, 6 punktów przed bezpośrednimi pojedynkami z Lazio i Violą może podziałać jak ożywczy prysznic.

To nie jest ten czas, aby siać czarnowidztwo. Poczekajmy. Jeśli jednak za tydzień nasz dorobek nie powiększy się o pełną pulę, albo – tylko nie to – nie drgnie nawet o punkcik… Tak – boję się, że wtedy będą już wszelkie argumenty by ze świeczkami w oczach bić na alarm, że ten smutek znowu się dzieje.

A póki co trzymajmy kciuki w niedzielę i środę. Bo to efekt motyla: kąt kopnięcia piłki przez piłkarza Milanu w Bolonii może sprawić, jaki humor ktoś z nas będzie miał w czerwcu leżąc pod palmą przy jakimś oceanie…