Jak wiemy, widzimy i czytamy, Milan na dniach ma szansę zarobić poważne pieniądze. Jeśli klub zdecyduje się sprzedać Carlosa Baccę do Chin, to zainkasuje około 30 mln euro, a sam zawodnik przystając na tę ofertę zagwarantuje sobie niebotyczne zarobki w wysokości 12 mln euro za sezon. Brzmi nieźle? Owszem. Ale ja jestem zdecydowanym przeciwnikiem takiego rozwiązania.

Oczywiście mam tę łatwość, że to w gruncie rzeczy nie mój cyrk i nie moje zabawki. Nie ja mam wydać te pieniądze, nie ja mam je zarobić, wreszcie nie ja mam podjąć decyzję o przeprowadzce z wielkiego europejskiego miasta do serca Azji.

Dlatego moja ocena zapewne pomija szereg tych istotnych aspektów, które ostatecznie decyzję kształtują, ale mimo to nie odmówię sobie sposobności, by się z wami tymi postrzeżeniami podzielić.

Wiem, jak Bacca potrafi irytować. Mam świadomość, że skoro cały sezon łatamy, cerujemy i szukamy jakiegokolwiek sposobu, by po prostu dryfować do przodu, to takie sytuacje mogą denerwować. Często Carlos jest bezradny, macha rękoma, a kiedy nadarzy się sytuacja, to zamiast kopnąć piłkę do bramki prezentuje straszną nieporadność.

Ale to wciąż świetny piłkarz. Mówimy o graczu, który w obecnym sezonie, pomimo długiej serii bez gola i generalnym męczeniu widzów, nadal jest najlepszym strzelcem zespołu. Jasne, dorobek dziewięciu strzelonych goli nie powala. Wręcz skłania ku minucie ciszy nad skutecznością drużyny. Ale patrzmy dalej:

2015/2016: 20 goli we Włoszech

2014/2015: 21 goli w Hiszpanii i 7 w Europie, w tym dwa w zwycięskim finale Ligi Europy

2013/2014: 14 goli w Hiszpanii i 7 w Europie

2012/2013: 25 goli w Belgii i 3 w Europie

To jest Carlos Bacca w ligach europejskich. Wszystko wskazuje na to, że jeśli dokończy obecny sezon w naszym klubie i nie złapie przy tym formy odrzutowca, to będzie to jego pierwsza kampania od pięciu lat, w której nie dobije do pułapu 20 goli w sezonie.

Nie, nie przyjmuję argumentów, że strzelał w „ogórkowej” Belgii czy w Hiszpanii stanowiącej raj dla napastników. W Sevilli wygrał Ligę Europy pokazując klasę także w tych rozgrywkach, a rok temu dał radę w bardzo przeciętnie radzącym sobie Milanie, w prawdopodobnie najtrudniejszej dla snajperów europejskiej lidze z topu.

To piłkarz o uznanej wartości, który nawet, gdy mu wybitnie nie idzie, może pokazać coś takiego jak z Juventusem w Coppa Italia. Błysk, nos, gol.

Dodatkowo jesteśmy poza włoskim okienkiem transferowym i nie możemy ściągnąć nikogo nowego. Wobec kontuzji Giacomo Bonaventury, moim zdaniem Gerard Deulofeu powinien być teraz nie do ruszenia z lewego skrzydła. Chyba że nagle rozwinąłby się Lucas Ocampos, na co się jednak nie zanosi. A kto na szpicę, jeśli nie będzie Bakki?

Gianluca Lapadula lub Patrick Cutrone. Wątku tego drugiego nie będę rozwijał, bo sprawa jest oczywista. To nie żadne love story, tylko kluczowy moment sezonu ligi włoskiej, więc wprowadzanie juniora i oczekiwanie od niego wyników brzmi po prostu niepoważnie. Dlatego zostańmy przy Lapaduli.

Przy całej sympatii do tego piłkarza, nie wierzę, a wręcz jestem pewny, że nie gwarantowałby jakości przez te trzy miesiące do letniej przerwy. Ambicja? Okej. Walka? Super. Poświęcenie? Brawa. Zaangażowanie? Oklaski. Ale tu trzeba jednak przede wszystkim grać w piłkę, a Włoch póki co daje się poznać, jako zawodnik dość surowy technicznie, ale też nie do skreślenia. Na pewno potrafi sobie poradzić w niejednej sytuacji, ale bez wątpienia nie odnajdzie się w roli kluczowego piłkarza, na którym spoczywają duże oczekiwania. Przynajmniej nie teraz.

Wreszcie – te 30 mln teraz już nic nam nie dadzą. Czekamy do lata. A jeśli chcemy wrócić do wygrywania, taka kwota nie może robić na nowych właścicielach większego wrażenia. Mówię ponownie – to nie ja miałbym ją zarobić, ale tak po prostu, na logikę, zza monitora – wolę mieć piłkarza na boisku i w kadrze niż sumę, która wkrótce powinna stanowić tylko część tego, co włodarze zamierzają zainwestować.

W niedzielę byłem na San Siro na meczu z Fiorentiną. Około 85. minuty większość stadionu nie wytrzymała i Baccę po prostu wygwizdała. Ja rozumiem to wkurzenie, bo kibic żyje emocjami. Ale skoro nie ma teraz gry, a każdy może wygodnie usiąść w fotelu i pomyśleć, to niech się zastanowi, czy naprawdę głównym problemem zespołu jest jego najlepszy strzelec, który nie posiada żadnego wielkiego zmiennika.

Ja z dwójki kasa - zawodnik wybieram tutaj piłkarza i wierzę, że rodzinny Carlos nie będzie się kwapił do Azji, ani tym bardziej o transferach i osłabieniu drużyny nie pomyśli sam klub w dobie finalizowania operacji zmiany właścicielskiej.

Chcę już niedługo znowu krzyczeć „Forza Bacca!” i mam nadzieję, że będzie mi to dane.

***

PS. Przepraszam, że w zeszłym tygodniu nie było tekstu. To się pewnie będzie czasami zdarzać - uznałem, że nie potrzebuję się niczym podzielić i nie zamierzałem tworzyć nic na siłę :)