Ależ bym chciał usiąść już przy meczu Milanu w trakcie tygodnia. Tylko nie takiego ligowego, ani nie takiego w Pucharze Włoch. Spokojnie, mam kontakt z ziemią – wystarczyłaby Liga Europy. Tak bardzo brakuje mi naszego klubu rywalizującego w innych krajach, że po prostu czuję niewysłowioną pustkę. Czy to możliwe, aby mieć na czym zawiesić oko już od września? Wszystko zależy od naszej drużyny, nawet jeśli obecnie znajdujemy się poza właściwą strefą.

Czołówka Serie A, ta poza podium, jest w tym roku niesamowicie spłaszczona. W zeszłych latach taki dorobek jak mamy teraz, a więc 50 punktów, pozwalałby walczyć nam nawet o Ligę Mistrzów. Teraz sprawia, że nie znajdujemy się nawet na miejscu gwarantującym kwalifikacje do Ligi Europy.

W piątek zagramy z Juventusem, więc umówmy się – trzeba wkalkulować zero, ale każdy dorobek ponadto będzie traktowany jako coś ekstra. Ciekawie zapowiada się jednak sytuacja po meczu z bianconerimi, gdy do końca rozgrywek zostanie 10 kolejek.

Naszych rywali na finiszu sezonu można podzielić na dwie grupy:

- trudna: Inter, Roma, Atalanta

- łatwa: Genoa, Pescara, Palermo, Empoli, Crotone, Bologna, Cagliari

Naturalnie wiem, że „łatwa” to prawdopodobnie słowo bardzo na wyrost i nie powinniśmy popadać w hurraoptymizm, ale i tak wszystko rysuje się bardzo ciekawie. Z zespołami z tej drugiej grupy, w pierwszej rundzie zebraliśmy 18 na 21 możliwych punktów. A jedyne 3 jakie straciliśmy, w Genui, to w bardzo dziwnych okolicznościach. Dobrze pamiętamy, że choć skończyło się 3:0 dla gospodarzy, to równie dobrze mogło 2:1 dla nas i to pomimo gry w dziesiątkę. To był bardzo dziwny mecz.

Wszystko więc zależy od naszego podejścia. Niewątpliwie jesteśmy lepsi od każdej z drużyn z drugiej grupy. Trzy z nich praktycznie są już w Serie B, a reszta, no może jeszcze oprócz Empoli, nie walczy de facto o nic. A z każdym kolejnym tygodniem sytuacja ta, jak sądzę, będzie się tylko uwydatniać.

Kluczem więc jest niepokpienie pojedynków z tymi niżej notowanymi. A co wydarzy się w derbach i meczach z Romą oraz Atalantą? To pewnie też będą kluczowe starcia, ale jak bardzo, to zależy właśnie od naszej postawy z całą resztą.

Znakomicie byłoby nie grać w maju w Bergamo o życie, ani nie podejmować rzymian z nożem na gardle. W naszych możliwościach i nogach leży to, żeby w okolicy Wielkanocy mieć 60 punktów, a w ostatnich dwóch kolejkach walczyć o ponad 70. W „normalnym” sezonie taka ilość mogłaby dać nawet kwalifikacje Ligi Mistrzów, ale ten rok pod kątem pucharowym jest naprawdę bardzo trudny.

Szczerze? Gdyby Napoli przegrało w zeszły weekend w Rzymie, to nasze 4 punkty straty do podium i całkiem zachęcający terminarz pozwalałby wierzyć nawet w cuda. Tak się jednak nie stało i trzeba porzucić dzikie fantazje, ale Liga Europy do wzięcia jest jak najbardziej.

W sobotę stuknie nam trzy lata od porażki 1:4 w Madrycie i rozbratu z pucharami. Brakuje mi ich. Brakuje mi tego bycia w centrum wydarzeń, ciekawy jestem drużyny na tle innych europejskich ekip. Można napisać naprawdę fajne historie – jak pogoń Liverpoolu z Borussią Dortmund czy szereg innych fajnych meczów rozgrywanych poza krajowym podwórkiem.

Pomijając nawet aspekt typowo kibicowski. Bo naprawdę z chęcią wybrałbym się na Milan do Czech, Niemiec, Holandii, Danii czy gdziekolwiek poza Włochy.

Europo, brakuje mi cię. Tak po prostu.