Nigdy bym nie pomyślał, że to przyjdzie właśnie teraz – jesienią 2019. Byłem przekonany, że ten moment mamy już dawno za sobą, a teraz drobniutkimi kroczkami będziemy podążali do przodu. Nastawiałem się, że to posuwanie się naprzód może być naprawdę ślamazarne, ale nie zakładałem, że spotka nas to, co się właśnie dzieje. Opowiem wam trochę o moich uczuciach. A może macie tak samo?

Miłość kibica jest ślepa. Jedni się z tym zdaniem zgodzą, inni zanegują i powiedzą, że stawiają przede wszystkim na racjonalizm. Jeśli widzą, że z danej mąki chleba nie będzie, to nie wmawiają sobie, że już zaraz, już za momencik staną przed szansą zajadania się pysznym śniadaniem. Ja do tego grona fanów z pewnością nie należałem – przeciwnie, choćby nie wiem jak mało argumentów miał Milan, zawsze, z tygodnia na tydzień, z miesiąca na miesiąc, wierzyłem, że tuż za rogiem czai się poprawa.

Walczyłem w tych meczach i przeżywałem je tak samo z każdym kolejnym trenerem. Montella tracił kontrolę nad drużyną, wymyślał jakieś idiotyczne decyzje personalne i brnął w ustawienie, które nie przynosiło absolutnie żadnego sukcesu. Ja co trzy dni wierzyłem, że już zaraz, już za momencik będzie lepiej. No bo przecież źle już było, to nawet tak ze zwykłej losowej przyzwoitości mogło by się zrównoważyć.

Nie równoważyło.

Przyszedł Gattuso. O, tutaj muszę zaznaczyć na wstępnie, że jestem wyznawcą jego zakonu. Co to była dla mnie za mentalna uczta! Co trzy dni, czy potem co tydzień czułem, że autentycznie jestem jednym z jego żołnierzy. Rino posyłał na boisko drużynę, ja się z nią w pełni utożsamiałem nawet mając świadomość, że nie ma tam żadnych bogów futbolu. Patrzyłem na niego, jak wyginał twarz w grymas, jak darł się, ustawiał, a kiedy trzeba to i uspokajał. Nawet jak szło beznadziejnie, to ja czułem, że to jest moja drużyna i ja walczę razem z nią – na stadionie, przed telewizorem, w podróży łapiąc jak najlepszy zasięg i zastanawiając się, co ujrzę na telefonie jak tylko odetnie się obraz.

Rino bardzo polaryzował kibiców Milanu i uważam to za naturalne. Zespół nie mógł się podobać zwłaszcza pod koniec jego pracy jeżeli chodzi o walory estetyczne. A przecież futbol ma przynosić przede wszystkim radość. I ja ludzi wychodzących z takiego założenia jak najbardziej rozumiem. Osobiście jednak – i myślę, że spora część z was również – czułem coś fajnego w tym, że po tych wszystkich nieudanych sezonach pod wodzą kolejnych klubów legend teraz wreszcie mamy szansę osiągnąć coś, do czego wypłakujemy oczy od lat.

Ja to czułem doskonale. Nawet jak nie wychodziło, nawet jak notowaliśmy jakąś słabą stylem porażkę, to ja na kolejny dzień byłem gotowy ponownie wydzierać się i w pełni utożsamiać z drużyną Gattuso. Z prostego powodu – miałem poczucie, że to moja drużyna. Tylko tyle i aż tyle. Moi ludzie, czasami gamoniowaci, czasami dobrzy, ale zawsze moi.

Jaki ja byłem nakręcony po tych zimowych zwycięstwach i wskoczeniu na podium… Ile razy ja wizualizowałem 26 maja 2019 roku… Jak bardzo byłem przekonany w duszy i w sercu, że wreszcie będzie można uronić łzę z radości a nie dlatego, że kolejny raz boleśnie odebrano Milanowi godność.

No i nadszedł ten dzień. Cóż, myślę, że gdyby napisać przeżycia wewnętrzne Milanistów oglądających mecz w Ferrarze i spoglądających na wyniki Sassuolo – Atalanta i Inter – Empoli, to wyszłaby z tego naprawdę niezła opowieść. Każdy zapewne stawiał na swój „plan logistyczny” tego wieczoru – trzy mecze naraz, może dwa, a może tylko Milan i pełna wiara?

Ja zadecydowałem, że obejrzę w akcji tylko nas, a na komputerze ustawię sobie FlashScore’a z powiadomieniami z Reggio Emilia i Mediolanu. Od razu muszę zaznaczyć, że ja w powodzenie tej misji naprawdę wierzyłem. To nie tak, że przed rozpoczęciem wieczoru awans do Ligi Mistrzów traktowałem jako miłą niespodziankę i radość, której po kwietniowym kryzysie się nie spodziewałem. Zupełnie nie.

Jedyna moja słabość w zeszłym sezonie to pod koniec przegranego meczu z Torino. Wtedy coś we mnie na moment pękło, myślałem, że już po nas. Ale otrząsnąłem się i wierzyłem dalej. A przed tym pieprzonym meczem ze SPAL to już w ogóle… Ja po prostu byłem święcie przekonany, że się uda.

I się zaczęło. Niejeden Milanista zapewne niekontrolowanie dygotał widząc, że w przerwie jesteśmy na podium Serie A. Jesteśmy na podium Serie A. Po tych wszystkich latach mieszkania w grotach i żywienia się padliną… 45 minut do końca sezonu i mamy nie tylko Ligę Mistrzów, ale i brązowy medal sezonu. Nawet teraz jak o tym pisze to ogarnia mnie tak przykre uczucie, takie przybijające myśli niespełnionego marzenia…

I choć SPAL doszło nas na 2:2 to byłem pod skórą jakoś dziwnie przekonany, że my swoją robotę i tak zrobimy. I zaraz zaczęło wszystko podążać we właściwym kierunku, Kessie wykorzystał karnego i nasze zadanie było wykonywane. W międzyczasie jednak te gole Interu i Atalanty wielki wulkan energii w postaci mojej osoby zamieniły w przybitką papkę, ale ciągle mamrotałem jakieś głupoty pod nosem i wierzyłem, że wszystko się odmienić.

PING.

„Oho… Po robocie, Inter na 2:0 i zamykam głowę pod poduszką”. Jak wyskoczył mi dźwięk z powiadomienia na FlashScore to największym z możliwych drżących ruchów ręki przesunąłem kursor myszy na odpowiednią zakładkę. Głęboki oddech, zamknięcie oczu, klik, otwarcie…

Inter – Empoli 1:1.

TAAAAAAAAAAAAAAAAAAAK! Dzika radość. Jak po golu Romagnoliego w ostatniej minucie w Udine, jak po trafieniu Cutrone z Romą. Feta. Na kolana. Krzyki i niedowierzanie.

Jak zestawiam siebie z teraz z sobą z tamtej chwili… Piłka jest okrutna i często nie chcę jej znać. W tym momencie, 26 maja jakoś koło 22, coś we mnie pękło. Wiadomo, jak to wszystko się skończyło. Inter strzelił na 2:1, jego mecz trwał jeszcze po zakończeniu naszego. Nawet go nie włączałem, ale na FlashScore pozostałem do końca. Dopiero potem widziałem jakieś urywki, jak gracz Empoli w świetnej sytuacji trafia w słupek czy jak Handanović dokonuje cudów w bramce…

Od tej pory, w zasadzie przez całe lato, pod względem uczuć kibicowskich byłem totalnym wrakiem. Skumulowałem na coś niebotyczną energię. Wszystkie moje myśli miesiącami i tygodniami skupiały się na tym, że osiągniemy rzecz, której tak nam brakuje przez ogrom już sezonów. I nie dość, że się nie udało, to los zadrwił z nas jeszcze w tak bolesny sposób…

Ale życie idzie do przodu. Wiadomym było, że znowu czeka nas nowe rozdanie, pomysły nowego trenera, pewnie paru nowych zawodników… Ah shit, here we go again…

Coś zaczęło we mnie umierać. Nie miałem siły przeżywać tego wszystkiego tak bardzo, jak zawsze, na 300%, jak w poprzednich sezonach. A zwłaszcza jak w końcówce poprzedniego, kiedy było tak blisko… Tym niemniej kilka sparingów pod wodzą Giampaolo mi się podobało, zapewne jak wszystkim. Podświadomie wierzyłem, że może będzie z tego coś fajnego.

Ale po Udinese moje prozaiczne połatane serce pękło już zupełnie. Beznadziejny występ, potem mnóstwo kolejnych fatalnych meczów… Hellas? Najżałośniejsza wygrana odkąd kibicuję Milanowi. Inter? Złość, wkurzenie. Torino? Złość na spółkę ze smutkiem. Fiorentina? Smutek…

Kolejna wymiana trenera, kolejne nowe rozdanie… Stefano Pioli ma pełne prawo powiedzieć: „Ej, poczekajcie chwilę. Z tym Lecce drużyna pokazała się dużo ciekawiej niż we wcześniejszych meczach. Wynik się nie udał, ale chyba znalazłem sposób, żeby było trochę lepiej. Ale musicie mi dać popracować, bo ja tu jestem od tygodnia”.

No właśnie – on jest tu od tygodnia, my jesteśmy tu od sześciu lat. Sześciu lat, podczas których stale doznajemy porażek. Sześciu lat, podczas których z nas szydzą, a my mamy coraz mniej sił, by się bronić. Bo ten klub toczy patologia w każdym możliwym pionie – właścicielskim, dyrektorskim, sportowym i zapewne też wielu innych.

I najgorsze – nie czuję, aby ta drużyna była moja.

W pewien sposób doszedłem ze swoją pasją do ściany. Myślałem, że najgorsza beznadzieja już dawno za mną, za nami – końcówka pracy Montelli / początek Gattuso, druga połowa sezonu za Inzaghiego, „legendarny” ruch z Brocchim… A jednak dopiero teraz doszedłem do momentu, w którym naprawdę nie mam już siły wstać i walczyć, tylko macham ręką prosząc o zmianę. I wiedząc, że jej nie dostanę, bo nie jestem zawodnikiem, a jedynie chorym psychicznie.

Kiedy Lecce w doliczonym czasie strzeliło na 2:2, ja tylko gorzko zaśmiałem się pod nosem. Każdy ma swój sposób przeżywania emocji, ale ja na tę chwilę nie potrafię z siebie wykrzesać jakichś uczuć. Stałem się chłodny, zupełnie spokojny, jakbym wyszedł ze swojego ciała i głowy Milanisty. Wyczerpałem już całą gamę wkurzenia, smutku, pomysłów na radzenie sobie z sytuacją. Teraz mnie biją, a ja znudzonym wzrokiem zastanawiam się, czy zamierzają jeszcze długo, czy może się uspokoją.

Bo po tylu latach to już chyba tak nie rusza. Jak wlewasz w siebie codziennie hektolitry kawy to jasne, że z czasem ten napój po prostu przestanie cię ożywiać, a stanie się niewiele wnoszącą, ale konieczną do stosowania używką. Tak mam obecnie z Milanem, choć aż serce mnie boli, kiedy o tym piszę. Klub, który dał mi poznać mnóstwo ludzi, pozwolił też zbudować wiele ciekawych aspektów życia, teraz w moim sercu tylko jest bo jest. Jest, bo go nie wyrzucę – to niemożliwe. Ale po tym wszystkim nie jestem też zdolny zebrać się w sobie i reprezentować go z pasją. Czuję się kibicowsko obumarły.

To już wszystko było. Te porażki, próby wstawania z kolan, mniejsze i większe sukcesy… Najgorsze jest to, że gdybyśmy wygrali dajmy na to trzy najbliższe mecze – z Romą, ze SPAL i z Lazio – to ja nie wiem, czy bym odzyskał fason. Może tak, ale może nie. Przecież tak już było tysiąc razy w poprzednich latach. Kryzys, kryzys, dobra forma, a potem i tak zabraknie do celu przez ten kryzys.

Nie wiem jak sobie z tym poradzę, ale potrzebowałem się z tego wystrzelać wśród ludzi, którzy kochają ten klub tak samo jak ja. Co robić gdy jest miłość, ale na ukochaną w zasadzie nie da się patrzeć? Pewnie trwać. Ja trwać będę, ale gorzknieję z tygodnia na tydzień.

A zwłaszcza, gdy całą falę pasji kumuluję na coś, co nagle się odwraca i z pełnym impetem trafia mnie między oczy. A tak było w maju.