Wtorek

Może koledze chciał zapowiedzieć środowe rozmowy ;)

Stefan po prostu napisał mega inspirującą historię, można by rzec coś w stylu "od pucybuta do milionera". Splot okoliczności sprawił, ze Milan i Pioli trafili na siebie w idealnym momencie. Swoją pracą przyczynił się do tego, że po wieloletnim kryzysie wróciliśmy w końcu na swoje miejsce - do Ligi Mistrzów.

Nie bez powodu przyczepił się do niego przydomek "The Normal One". Wiele razy swoimi wypowiedziami, podejściem do życia, entuzjazmem i ogólnie takim pozytywnym emanowaniem sprawił, że trudno go było nie pokochać - zwłaszcza, że wraz z tym szedł rozwój zespołu i wyniki się zgadzały, wręcz były zdecydowanie ponad wszelkie oczekiwania.

Jednakże na piastowaniu takich stanowisk, jakim jest ławka trenerska, nie ma nieograniczonego czasu, nie ma dożywotności. Jest okres przydatności do spożycia. Tak jak w wielu innych miejscach w życiu jest np. okres kadencji. Po prostu w pewnym momencie można łatwo zatracić kontakt z rzeczywistością, zwłaszcza jeżeli zyska się fałszywe poczucie nieomylności. Przychodzi wraz z tym właśnie arogancja, podejmowanie pochopnych, nieracjonalnych decyzji, byleby za wszelką cenę utrzymać to, co się wywalczyło, by utrzymać swoją pozycję.

Milan to nie tylko Pioli. Scudetto nie było zasługą tylko samego Piolego. Trener miał w tym główny udział, ale miał zarówno pod, jak i nad sobą - cały tabun ludzi, które na ten sukces zapracowały. Od końcówki zeszłego roku zdecydowanie coś przestało się zgadzać i możemy się dalej mamić kontuzjami, nieskutecznością, czy jaka tam jeszcze wymówka się znajdzie.

Osobiście w trenera zwątpiłem po wrześniowych derbach, gdy po raz kolejny zobaczyłem ten sam paździerz w naszym wykonaniu. Lato było mega burzliwe w zespole i być może temat zwolnienia Piolego też był przez zarząd rozważany, no ale co za dużo to nie zdrowo.

Wierzyłbym dalej, gdybym widział walkę, zaangażowanie i przede wszystkim pomysł. A tutaj po raz kolejny rozgrywamy ten sam mecz. Zrobiliśmy dobry początek sezonu, ale to akurat u Stefana zawsze była norma. W tym roku to załamanie przyszło chyba najwcześniej spośród ostatnich czterech lat. Przestałem się łudzić co do tego, jak to dalej ma wyglądać. Chciałbym dalej marzyć, że za jeden mecz wszystko wróci do normy i Pioli is on fire, ale to łudzenie się trwa już w zasadzie od stycznia. I człowiek popada w coraz większą frustrację, oglądając swoją kochaną drużynę.

Ciężka decyzja przed zarządem - zespół się coraz bardziej rozjeżdża i jak przed przerwą na reprezentację nie wróci optymizm, to będzie nieciekawie. Czy zwalniać? Niby nie ma sensownego kandydata. Czy żadnego? Pioli też nie był sensownym kandydatem! Tak więc można tylko kibicować i obserwować, bo i tak się na nic wpływu nie ma. Oby wszystko skończyło się z pożytkiem dla całego zespołu.

Forza Milan!

Ten zły okres to trwa już dłużej, tylko trochę jest pudrowany, ten wiosenno zimowy np. 4-0 z Napoli czy teraz 3 pierwszymi kolejkami

Wydaje mi się że przed przyjściem Ibry było jednak dużo gorzej. Teraz co by nie mówić o stylu jaki prezentujemy to była dopiero pierwsza porażka z duzo niżej notowanym rywalem

MrCostacurta- Tak, okres przed przyjściem był cięzki, ale drużyna wtedy zaczynała.

Jeszcze Calabria ogarnia (np z Napoli był najlepszy)
Im bardziej z przodu tym gorzej poza błyskiem Oliego ostatnio

Zdecydowanie. Kruno powinien być zmieniany przez RLC. Nie rozumiem dlaczego taki Kruno gra na "6" skoro on nawet ani jednego pasa na 20 metrów nie potrafi wykonać. Od tej pozycji rozpoczynamy de facto akcje z przodu a mamy tam co mecz gościa który wszystko spowalnia albo podaję do boku dla najbliższego kolegi z drużyny.