Dziś 14 lutego, Dzień Zakochanych, a niewiele jest osób, które kochały klub tak mocno, jak Franco Baresi. Z tej okazji La Gazzetta dello Sport przeprowadziła długi wywiad z legendą, która poświęciła większość swojego życia relacjom z Milanem. LGdS podsumowała to słowa: Są razem od 50 lat i nigdy się nie rozstali, co najwyżej zrobili sobie przerwę, ale szybko zrozumieli, że nie mogą bez siebie żyć. Wiedzą o tym nawet teraz: cokolwiek zrobią od teraz do końca swoich dni, będą połączeni na zawsze.

Na początek cofnijmy się w czasie – czym był Milan dla młodego Franco Baresiego przed podpisaniem kontraktu? "Pamiętam, że byłem fanem Milanu i patrzyłem na te barwy nawet w wieku 10 lat. Przyjechałem do Milanello po raz pierwszy w wieku 14 lat i poczułem się, jakbym wszedł do raju".

Czym był Milan przez całe twoje życie? "Moją miłością. Straciłem matkę i ojca, gdy byłem jeszcze nastolatkiem, a Milan mnie przyjął pod swoje skrzydła, nadał sens wszystkiemu".

Jakie to były lata? "Trudne. Nie było łatwo opuścić moje rodzinne miasto Travagliato i przeprowadzić się do dużego miasta. To były inne czasy, a zmiana była zauważalna. W takiej sytuacja potrzebna była silna psychika".

I taką miałeś? "Tak, zamieniłem ból w gniew i determinację. Tak było przez całą moją karierę".

Zawsze w tym samym mieście, zawsze w tych samych barwach... "Moją historię z MIlanem trudno odtworzyć. Wierzę, że jest bardzo mało takich relacji: Milan nadał sens mojemu życiu i razem wróciliśmy do wygrywania, w tych latach z Sacchim".

Jakie uczucie pozostaje po tym wszystkim? "Wdzięczność".

Jak wygląda sprawa z dwoma pseudonimami: Piscinin i Kaiser Franz, w hołdzie Beckenbauerowi. Piscinin (co w dialekcie lombardzkim oznacza »mały«), którego również używał Gianni Brera (uważany za twórcę włoskiego dziennikarstwa sportowego) – czy nadal podoba ci się w wieku 64 lat? "Jasne, przypomina mi to jedną z osób, do których byłem najbardziej przywiązany: Paolo Maricontiego, masażystę, który był dla mnie bardzo ważną postacią. Wymyślił ten pseudonim – tak mediolański – kiedy byłem jeszcze dzieciakiem grającym w seniorskiej drużynie. Byłem tym najmniejszym w zespole".

Piscinin został głową rodziny Rossoneri. Pojawiły się historie o odrzuconych ofertach z innych drużyn, zwłaszcza w latach Serie B, ale kiedy byłeś najbliżej odejścia? "Jako piłkarz? Nigdy! Nie sądzę, żeby kiedykolwiek był prawdziwy moment możliwego pożegnania. Pozostanie w Milanie było wyborem życiowym. Był tylko ten krótki epizod jako dyrektor w Anglii, po przejściu na emeryturę".

W 2002 roku w klubie Fulham należącym do Mohameda Al-Fayeda (egipskiego biznesmena) – 81 dni jako dyrektor techniczny, a następnie pożegnanie... "W rzeczywistości był to zaledwie miesiąc. Pod koniec sierpnia byłem już z powrotem w Mediolanie. Zrozumiałem, że to nie jest miejsce dla mnie i nawet nie zacząłem pracować. Pępowina z Milanem nigdy nie została przecięta".

A na koniec zostałeś dyrektorem Milanu... "Dzięki Fundacji Milanu widziałem biedę w Kenii, w Maroku. W Libanie bawiłem się na ulicy z dziećmi. Te doświadczenia mnie dopełniły".

Można zatem wysnuć łatwy wniosek: Baresi nie potrafi żyć bez Milanu? "Między Milanem a mną zawsze istniała relacja wzajemnego szacunku, mimo wzlotów i upadków. Moje myśli zawsze były zawsze wokół drużyny i klubu, nigdy wokół mnie – ale wszystko zawsze wracało do mnie. Miałem szczęście, że poznałem odpowiednich ludzi we właściwym czasie".

Na przykład Silvio Berlusconi... "Był jak ojciec i spełnił moje marzenia. Zastrzeżenie numeru 6, gdy przestałem grać, było czymś wielkim".

Gianni Rivera? "Mój pierwszy kapitan. Widziałem jak grał z bliska, w niedzielę, kiedy byłem chłopcem od podawania piłek na stadionie. Na początku miałem problem, żeby zwracać się do niego nieformalnie – czułem, że jest kimś niesamowitym. Ale w rzeczywistości otoczył mnie opieką. Rivera i Bigon, bardziej niż ktokolwiek inny, byli przy mnie każdego dnia, opiekując się mną".

Jak młodzi piłkarze postrzegają Franco Baresiego? "Och, nie wiem... musiałbyś ich zapytać. Ale widzę, że piłkarze Milanu zawsze patrzą na mnie z wielkim szacunkiem. Byłem na tournée z drużyną zeszłego lata w New Jersey i widać było, że wiedzą, kim jestem i co zrobiłem dla klubu. Doradzanie dzisiejszym 20-latkom nie jest łatwe – mamy różne punkty odniesienia, widzimy różne rzeczy".

Co zatem pozostało z Franco Baresiego? "Zobaczymy to z czasem. Zawsze starałem się być szczerym człowiekiem i okazywać odwagę, na jaką zasługiwał klub i kibice Milanu. Ostatecznie Milan był moją drugą rodziną".